ග්ලාස් එක ගනිං

කවිය............
ග්ලාස් එක ගනිං – ඉතිං දා ගනිං
අහස දිහා බලපං
උඹට පේනවද හඳ. ඔව්වොව් බං අර පේන්නේ- ඕකා මං පොඩි කාලෙත් ඔය වගේම පාණ්ඩු පාටයි.
හරි ගමු. හිටපං.
චියර්ස්.
නෑ බං අද පෝයනේ. හොර පොට් එහෙකිං ගෙනාවේ. එච්චර අවුලක් නෑනේ. බයිට් එක ෂේප් නේ?
පුංචිම කාලෙ තාත්තා මාව වඩා ගෙන බෝක්කුව ගාවට යනවා. ඔවු බං නිකං හීනෙං වගේ මතකයි. ඒ කාලෙත් ඕකා ඔය අහසෙ ඔය විදිහටම හිටියා. මූසලයා.
නෑ බං අම්මා එන්නෙ හෙට උදේට. වරු තුනක් සිල් සමාදං වෙනවා.
ඉතිං තාත්තගෙං මං මහ විකාර ප්‍රශ්න අහනවා. හඳ කෝමද එතනට ගියේ? හඳේ වයස කීයද? හඳේ හාවට කන්න උඳුපියලිය කොහෙන්ද? උගෙ හාවි කොහෙද? හඳ ගෑණුද- පිරිමිද?
හරි ගනිං.
ඉතිං මගෙ වදකාර ප්‍රශ්න වලින් බේරෙන්න බැරුවද කොහෙද හැමදාම හවසට තාත්තා බීලා එන්න ගත්තා. ඔව්වොව්. කෝච්චියෙ ප්‍රෙන්තොත් එක්ක සෙට් වෙලා නද වෙන්ඩ දාලා අලුව කප කප ඕං ඔය පාණ්ඩුවා ඉන්න අහස යටිංම එනවා.
එදායිං පස්සෙ හඳ ගැන මම කාගෙන්වත් ඇහුවෙ නෑ. මට හඳ පාහර බල්ලෙක් වගේ පේන්න ගත්තා. මචං මං ඔය කාලෙ පොඩි පොඩි රචනා ලියලා මිහිර පත්තරේට යවනවා. තාත්තා මිහිර පත්තරේ ගේනකල් මමයි හඳයි බෝක්කුව උඩ බලන් උන්නා හැමදාම. තාත්තා බීල එන්ඩ වුනාට පස්සෙ මොන පත්තරද?
ග නිං කෝ – යකෝ උඹ ඔය සැන්ඩිනෙ බොන්නෙ-
මං බෝක්කුව උඩ අඬ අඬ ඉන්නව. එච්චර අඬද්දිත් ඔය මල මූසලයා හිනා වෙවී අහසේ ඉන්නවා. ඌට මොකද?
මාළු වල කටු නේ බං? මේ නංගිගෙ වැඩ ඔහොම තමයි.
එතකොට මට ගේ දිහායිං ඇහෙනවා තාත්තා අම්මට ගහනවා. අම්මා කැලේ දිගේ පණ කඩා ගෙන දුවගෙන ඇවිත් මාවත් කිහිල්ලෙ ගහගෙන ගිහිං හැංගෙනවා. තාත්තා ගම පුරාම අම්මව හොයනවා.
මං හෙමීට අම්මව කොනිත්තලා අහනවා අම්මෙ හෙටවත් තාත්තා මිහිර පත්තරෙ ගෙනෙයිද?
අම්මා මගෙ ඔළුව අත ගානවා.
නෑ නෑ මොන පිස්සුද? ඌ නෙමේ හෙලවෙන්නේ. කාලකණ්නියා ඌ උගෙ පාඩුවෙ අහසෙ ඉඳන් බලන් ඉන්නවා.
ඇත්තටම මේ ඇමරිකන්කාරයට පිස්සු බං මේ විකාරෙකට ගියේ අච්චර වියදං කරලා.
කඩල එක කාහං. ඒක ෂේප්.
මිහිර පත්තරේ කවදාවත් රචනාව ගියෙ නෑ.
අම්ම ගාව කඳුළු ඉතුරු වෙලා තිබුනෙ නැති කාලෙක නංගිත් ආවා.
හඳ බලන්න බැරි තරම් බොර පාට වුනා.
අපි ලොකු වුනා.
ඔයවු අස්සෙ මට කෙල්ලෙක් හම්බවුනා. ඒකි මුස්ලිම්.
ඔන්න මදුරුවෙක්. ගහපං.
දැං සීන් එක. මම කෙල්ල පස්සෙ. තාත්තා බොනවා. අම්මා කැලේ. අරූ අහසෙ.
කෙල්ලට පළවෙනි ලියුම ලිවුවෙ බෝක්කුව උඩදි. මෙන්න බොලේ අරූ හොඳට බලං ඉන්නවා. මං උඩ බැලුවා. මේං මට මේ පාණ්ඩුවාව එදා ඉඳං මගෙ කෙල්ල වගේ පේන්න ගත්තා.
ඔවු. මං ලියපු හැම කවියක්ම කෙළවර වුණේ මූගෙන් එදා ඉඳං- හරි ගහපං සිංදුවක්.
සඳ මිදුලට එනවා- ඇගෙ වත සිහිවෙනවා – ආ ආ ආ
සඳ වතුරේ නලවා සතපා – ඇය රෑ එළියේ සැඟවී යනවා
හිටහංකො ඉතුරු ටික කියනකං. දැන්නං ටිකක් බඩු වගේ බං. හූ. අනෙ අනෙ පොඩි ෂොට් එකක් ගනිං තව. අඩො අඩො- ගනිං.
අපි අවුරුදු තුනක් ලවු කෙරුවා. මුස්ලිම් හින්දා ගෙවල්වල බර බරේ. යකෝ ඒකි හඳක් වගේ තමයි. උන්ගෙ එවුං මාව මරන්ඩ හෙවුවා. අපේ එවුං මාව ගෙදරිං එලෙවුවා. ගනිං. තව කාලයි.
දවසක් පාන්දරක අපි යට ඇඳුම් හතරක් සිලි උරේක දාගෙන පැනලා ගියා. අපේම ලෝකයක් හොයා ගෙන. හරියට හරි. මේං මූ. ඔව්වොව් ඕං ඕකා අපි දෙන්නගෙ තනියට කැලේ මැද්දෙං ආවා.
මොනව වුනත් වෙලාවකට හොඳ එකා.
අපි කාත්තන්කුඩියෙ ඒකිගෙ යාළුවෙකුගෙ ගෙදර හැංගිලා හිටියා. එහෙත් මේ හඳම තමයි. අපි දන්න කෙනෙකුට හිටියෙ මූ විතරයි.
ගනිං.
බයිට්නං නෑ මචං.
ඔන්න ඔහෙ ගහමු.
එකිගෙ බඩට දරුවෙක් ආව. අපි හැංගි හැංගි හිටියා. ඔය කාලෙ මං අතට අහු වෙච්චි රස්සාවක් කෙරුව. කවදහරි මගෙ පුතා හඳ ගැන ප්‍රශ්න අහයි කියලා මං බයේ උන්නෙ.
බයිට් නැතුව අප්සෙට් නේ?
බබා හම්බවෙන්ඩ ගිහිං ඒකි මැරුණා. පුතා දවස් තුනයි හිටියෙ. හඳ දකින්නත් කලිං පුතා යන්න ගියා.
මං මළගෙදර ඉවර වෙලා කොළඹ බස් එකක නැග්ගා. මං ජනේලෙං අහස බලං ආවෙ. මෙන්න මූ. මට ආයෙමත් මූව වදකාරයෙක් වගේ පේන්න ගත්තා. ඌ මාත් එක්ක කොළඹ ආව.
හැම දෙයක්ම වුනේ ඌ හන්දා.
නෑ මං අඬන්නෙ නෑ මචං. ගම්මු ලාස්ට් ෂොට්.
මං ගෙදර එද්දි අම්මා හිටියා බෝක්කුව උඩ අඬ අඬ. කොට්ටං ගහේ වැස්සට පාණ්ඩු පාට ගැහිච්චි තාත්තගෙ මරණ දැන්වීම අලෝල තිබුණා. බීල බීල තාත්තා මැරිලා. හඳ ගැන රහස් ඔක්කොම හංගගෙන එයා යන්ඩ ගිහිං.
හඳ අහසෙ හිටියා – වගක්වත් නෑ – තුප්පහියා හතර වටේ තරු වට කර ගෙන මහරජා වගේ ආඩම්බරෙං…
දෙයි හාමුදුරුවනේ.
නැගිටපං
අහසට නැගලා අපි මූව මරමු.
නැ ගි ට පා ං.
අ පි මූ ව ම ර මූ.